Οι πιο συνηθισμένες αιτίες του οσφυϊκού πόνου είναι οι ασθένειες της σπονδυλικής στήλης, κυρίως εκφυλιστικά δυστροφικά (οστεοχονδρισμός, σποψάρσεις) και υπερσύγχρονη των οπίσθιων μυών. Επιπλέον, διάφορες ασθένειες των κοιλιακών και πυελικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένων των όγκων, μπορούν να προκαλέσουν τα ίδια συμπτώματα με έναν δίσκο που συμπιέζει τη σπονδυλική ρίζα.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι ασθενείς μετατρέπονται όχι μόνο σε νευρολόγους, αλλά και σε γυναικολόγους, ορθοπεδικούς, ουρολόγους και πάνω απ 'όλα, φυσικά, σε τοπικούς ή οικογενειακούς γιατρούς.
Αιτιολογία και παθογένεση του οσφυϊκού πόνου
Σύμφωνα με τις σύγχρονες ιδέες, οι πιο συνηθισμένες αιτίες του οσφυϊκού πόνου είναι:
- Παθολογικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη, κυρίως εκφυλιστικά-διυλογενείς.
- Παθολογικές αλλαγές στους μυς, πιο συχνά μυοσκελετικό σύνδρομο.
- Παθολογικές αλλαγές στα κοιλιακά όργανα.
- Ασθένειες του νευρικού συστήματος.
Οι παράγοντες κινδύνου για τον οσφυϊκό πόνο είναι:
- βαριά σωματική δραστηριότητα ·
- δυσάρεστη στάση εργασίας ·
- βλάβη;
- ψύξη, ρεύματα?
- κατάχρηση αλκοόλ ·
- κατάθλιψη και άγχος.
- Οι επαγγελματικές ασθένειες που σχετίζονται με την έκθεση σε υψηλές θερμοκρασίες (ειδικότερα σε καυτά καταστήματα), ενέργεια ακτινοβολίας, ξαφνικές διακυμάνσεις της θερμοκρασίας και δόνηση.
Μεταξύ των σπονδυλικών αιτίων του οσφυϊκού πόνου είναι:
- Η ισχαιμία των ριζών (δισκογόνο ριζοσπαστικό σύνδρομο, δισκογονική ριζοπάθεια), που προκύπτει από τη συμπίεση της ρίζας από μια κήλη δίσκου.
- Τα σύνδρομα των μυών αντανακλούν, η αιτία των οποίων μπορεί να είναι εκφυλιστικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη.
Διάφορες λειτουργικές διαταραχές της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μπορούν να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο στην εμφάνιση πόνου στην πλάτη, όταν, λόγω της λανθασμένης στάσης, τα μπλοκ των μεσοσπονδύλων αρθρώσεων εμφανίζονται και η κινητικότητά τους είναι μειωμένη. Στις αρθρώσεις που βρίσκονται πάνω και κάτω από το μπλοκ, αναπτύσσεται αντισταθμιστική υπερκινητικότητα, οδηγώντας σε μυϊκό σπασμό.
Σημάδια οξείας συμπίεσης του σπονδυλικού σωλήνα
- μούδιασμα της περιγεννητικής περιοχής, αδυναμίας και μούδιασμα των ποδιών.
- διατήρηση της ούρησης και της αφαίρεσης ·
- Με τη συμπίεση του νωτιαίου μυελού, παρατηρείται μείωση του πόνου, ακολουθούμενη από αίσθημα μούδιασμα στη πυελική ζώνη και τα άκρα.
Ο οσφυϊκός πόνος στην παιδική ηλικία και την εφηβεία προκαλείται συχνότερα από ανωμαλίες στην ανάπτυξη της σπονδυλικής στήλης. Η σπονδυλική στήλη (Spina bifida) εμφανίζεται στο 20% των ενηλίκων. Κατά την εξέταση, η υπερχρωματοποίηση, τα σημάδια των σημείων, οι πολλαπλές ουλές και η υπερκεράτωση του δέρματος στην περιοχή της οσφυϊκής περιοχής αποκαλύπτονται. Μερικές φορές σημειώνονται ακράτεια ούρων, τροφικές διαταραχές και αδυναμία στα πόδια.
Ο οσφυϊκός πόνος μπορεί να προκληθεί από την οσφυϊκή διαμόρφωση - τη μετάβαση του σπονδύλου S1 σε σχέση με την οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης - και την ιεραρχία - την προσκόλληση του σπονδύλου L5 στο ιερό. Αυτές οι ανωμαλίες σχηματίζονται λόγω ατομικών χαρακτηριστικών της ανάπτυξης των εγκάρσιων διεργασιών των σπονδύλων.
Νοσηλιακές μορφές
Σχεδόν όλοι οι ασθενείς διαμαρτύρονται για πόνο στην κάτω πλάτη. Η ασθένεια εκδηλώνεται κυρίως από τη φλεγμονή των χαμηλών μεταβαλλόμενων αρθρώσεων (μεσοσπονδύλιων, costovertebral, οσφυϊκών αρθρώσεων) και των συνδετήρων της σπονδυλικής στήλης. Σταδιακά, η οστεοποίηση αναπτύσσεται σε αυτά, η σπονδυλική στήλη χάνει την ελαστικότητα και τη λειτουργική κινητικότητα, γίνεται σαν ένα ραβδί μπαμπού, εύθραυστο και τραυματίζεται εύκολα. Στο στάδιο των έντονων κλινικών εκδηλώσεων της νόσου, η κινητικότητα του στήθους κατά την αναπνοή και ως εκ τούτου η ζωτική ικανότητα των πνευμόνων μειώνεται σημαντικά, γεγονός που συμβάλλει στην ανάπτυξη ορισμένων πνευμονικών ασθενειών.
Νωτιαία όγκοι
Μια διάκριση γίνεται μεταξύ καλοήθων και κακοήθων όγκων, που προέρχονται κυρίως από τη σπονδυλική στήλη και τη μεταστατική. Οι καλοήθεις όγκοι της σπονδυλικής στήλης (οστεοχονδρόμα, χονδρό, αιμαγγείωμα) είναι μερικές φορές κλινικά ασυμπτωματικές. Με το αιμαγγείωμα, μπορεί να εμφανιστεί ένα κάταγμα της σπονδυλικής στήλης ακόμη και με μικρές εξωτερικές επιρροές (παθολογικό κάταγμα).
Οι κακοήθεις όγκοι, κυρίως μεταστατικοί, προέρχονται από τον προστάτη, τη μήτρα, το στήθος, τους πνεύμονες, τους επινεφρίδια και άλλα όργανα. Ο πόνος σε αυτή την περίπτωση συμβαίνει πολύ πιο συχνά από ό, τι με καλοήθεις όγκους - συνήθως επίμονους, οδυνηρούς, εντατικοποιημένους με την παραμικρή κίνηση, στερούν τους ασθενείς ανάπαυσης και ύπνου. Που χαρακτηρίζεται από προοδευτική επιδείνωση της κατάστασης, αύξηση της γενικής εξάντλησης και προφανείς αλλαγές στο αίμα. Οι ακτίνες Χ, η υπολογιστική τομογραφία και η απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού έχουν μεγάλη σημασία για τη διάγνωση.
Οστεοπόρωση
Η κύρια αιτία της νόσου είναι η μείωση της λειτουργίας των ενδοκρινικών αδένων λόγω ανεξάρτητης ασθένειας ή στο πλαίσιο της γενικής γήρανσης του σώματος. Η οστεοπόρωση μπορεί να αναπτυχθεί σε ασθενείς που λαμβάνουν ορμόνες, αμιναζίνη, φάρμακα κατά της φούδου και τετρακυκλίνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι ριζοσπαστικές διαταραχές που συνοδεύουν τον πόνο στην πλάτη προκύπτουν λόγω της παραμόρφωσης του μεσοσπονδύλιου foramina και οι διαταραχές της σπονδυλικής στήλης (μυελοπάθεια) προκύπτουν λόγω της συμπίεσης της ριζοσπαστικής αρτηρίας ή σπονδυλικής κάταγμα, ακόμη και μετά από μικρούς τραυματισμούς.
Σύνδρομο μυοσκελετικού
Το μυοσκελετικό σύνδρομο είναι η κύρια αιτία του πόνου στην πλάτη. Μπορεί να συμβεί λόγω υπερεκμετάλλευσης (κατά τη διάρκεια της βαριάς σωματικής δραστηριότητας), υπερεκτίμηση και μώλωπες των μυών, μη φυσιολογική στάση κατά τη διάρκεια της εργασίας, αντίδραση στο συναισθηματικό στρες, μείωση ενός ποδιού και ακόμη και επίπεδων ποδιών.
Το μυοσκελετικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται από την παρουσία των λεγόμενων ζώων "ενεργοποίησης" (σημεία ενεργοποίησης), πίεση πάνω στην οποία προκαλεί πόνο, συχνά ακτινοβολώντας σε γειτονικές περιοχές. Εκτός από το σύνδρομο μυοσκελετικού πόνου, η αιτία του πόνου μπορεί επίσης να είναι φλεγμονώδεις μυϊκές ασθένειες - μυοσίτιδα.
Ο οσφυϊκός πόνος εμφανίζεται συχνά λόγω ασθενειών εσωτερικών οργάνων: γαστρικά και δωδεκαδακτυλικά έλκη, παγκρεατίτιδα, χολοκυστίτιδα, ουρολιθίαση κλπ. Μπορούν να προκληθούν και να μιμηθούν την εικόνα του δοκού ή της δισκοειδούς οσφυϊκής ριζοσπαστικής ριζοσπαστικής. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης σαφείς διαφορές, χάρη στις οποίες είναι δυνατόν να διαφοροποιηθεί ο αναφερόμενος πόνος από αυτόν που προκύπτει από ασθένειες του περιφερειακού νευρικού συστήματος, το οποίο οφείλεται στα συμπτώματα της υποκείμενης νόσου.
Κλινικά συμπτώματα οσφυϊκού πόνου
Τις περισσότερες φορές, ο οσφυϊκός πόνος εμφανίζεται μεταξύ των 25 και 44 ετών. Υπάρχουν οξείοι πόνοι, οι οποίοι τελευταίοι, κατά κανόνα, 2-3 εβδομάδες, και μερικές φορές έως 2 μήνες, και χρόνιοι πόνοι - πάνω από 2 μήνες.
Τα ριζοσπαστικά σύνδρομα συμπίεσης (Discogenic Radiculopathy) χαρακτηρίζονται από ξαφνική εμφάνιση, συχνά μετά από βαριά ανύψωση, ξαφνικές κινήσεις ή υποθερμία. Τα συμπτώματα εξαρτώνται από τη θέση της βλάβης. Η εμφάνιση του συνδρόμου βασίζεται στη συμπίεση της ρίζας από έναν δίσκο Herniated, ο οποίος εμφανίζεται ως αποτέλεσμα εκφυλιστικών διεργασιών που διευκολύνονται από στατικά και δυναμικά φορτία, ορμονικές διαταραχές και τραυματισμούς (συμπεριλαμβανομένης της μικροραματίσματος της σπονδυλικής στήλης). Τις περισσότερες φορές, η παθολογική διαδικασία περιλαμβάνει περιοχές των σπονδυλικών ριζών από το dura mater έως το μεσοσπονδύλιο foramen. Εκτός από την κήλη του δίσκου, οι αυξήσεις των οστών, οι μεταβολές της ουλής στον επισκληρίδιο ιστό και το υπερτροφικό σύνδεσμο Ligamentum μπορεί να εμπλέκονται στο τραύμα των ριζών.
Οι ανώτερες οσφυϊκές ρίζες (L1, L2, L3) σπάνια επηρεάζονται: δεν αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 3% όλων των οσφυϊκών ριζών συνδρόμων. Η ρίζα L4 επηρεάζεται δύο φορές πιο συχνά (6%), προκαλώντας μια χαρακτηριστική κλινική εικόνα: ήπιο πόνο κατά μήκος της εσωτερικής και πρόσθιας επιφάνειας του μηρού, η μεσαία επιφάνεια του ποδιού, η παραισθησία (αίσθηση της μούδιασμα, καύσης, ανίχνευσης) σε αυτή την περιοχή. Μικρή αδυναμία του μυός τετρακέφαλων. Τα αντανακλαστικά γόνατος διατηρούνται και μερικές φορές ακόμη και αυξάνονται. Η ρίζα L5 επηρεάζεται συχνότερα (46%). Ο πόνος εντοπίζεται στις περιοχές της οσφυϊκής και της γλουτένιας, κατά μήκος της εξωτερικής επιφάνειας του μηρού, της επιφάνειας προς τα κάτω του κάτω ποδιού μέχρι το πόδι και τα δάχτυλα III-V. Συχνά συνοδεύεται από μείωση της ευαισθησίας του δέρματος της πρόσθιας εξωτερικής επιφάνειας του ποδιού και της αντοχής στους εκτατικούς μύες των τρίτων έως πέμπτων δακτύλων. Ο ασθενής δυσκολεύεται να σταθεί στη φτέρνα του. Με μακροχρόνια ριζοπάθεια, αναπτύσσεται η υποτροφία του πρόσθιου μυός της κνημιαίας. Η ρίζα S1 επηρεάζεται επίσης συχνά (45%). Σε αυτή την περίπτωση, ο πόνος στην κάτω πλάτη ακτινοβολεί κατά μήκος της εξωτερικής πλάτης του μηρού, της εξωτερικής επιφάνειας του κάτω ποδιού και του ποδιού. Η εξέταση συχνά αποκαλύπτει την υποαλγησία της οπίσθιας εξωτερικής επιφάνειας του ποδιού, τη μειωμένη αντοχή του τρικετελικού μυς και των φυλλοβόλα των δακτύλων. Είναι δύσκολο για αυτούς τους ασθενείς να σταθούν στα δάχτυλα των ποδιών τους. Υπάρχει μείωση ή απώλεια του αντανακλαστικού του Αχιλλέα.
Σύνδρομο αντανακλαστικών σπονδυλογενών οσφυϊκής
Μπορεί να είναι οξύ ή χρόνια. Οξεία οσφυϊκός πόνος (LBP) (Lumbago, "Lumbago") συμβαίνει μέσα σε λίγα λεπτά ή ώρες, συχνά ξαφνικά λόγω αμήχανων κινήσεων. Η διάτρηση, η λήψη (σαν ηλεκτρικό σοκ) ο πόνος εντοπίζεται σε όλο το κάτω μέρος της πλάτης, μερικές φορές ακτινοβολεί στην περιοχή των λαγόνων και τους γλουτούς, εντείνεται έντονα όταν βήχει, φτάρνισμα και μειώνεται όταν ξαπλώνει, ειδικά αν ο ασθενής βρίσκει μια άνετη θέση. Η κίνηση στην οσφυϊκή σπονδυλική στήλη είναι περιορισμένη, οι οσφυϊκοί μύες είναι τεταμένες, προκαλώντας το σύμπτωμα του Lasegue, συχνά διμερής. Έτσι, ο ασθενής βρίσκεται στην πλάτη του με τα πόδια του. Ο γιατρός κάμπτεται ταυτόχρονα το προσβεβλημένο πόδι στις αρθρώσεις του γόνατος και του ισχίου. Αυτό δεν προκαλεί πόνο, επειδή με αυτή τη θέση του ποδιού, το νοσούντα νεύρο είναι χαλαρό. Στη συνέχεια, ο γιατρός, αφήνοντας το πόδι λυγισμένο στην αρθρική άρθρωση του ισχίου, αρχίζει να το ισιώσει στο γόνατο, προκαλώντας έτσι ένταση στο ισχιακό νεύρο, που δίνει έντονο πόνο. Η οξεία οσφυαλγία συνήθως διαρκεί 5-6 ημέρες, μερικές φορές λιγότερο. Η πρώτη επίθεση τελειώνει ταχύτερα από τα επόμενα. Οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις του Lumbago τείνουν να εξελίσσονται σε χρόνιο LBP.
Άτυπος πόνος στην κάτω πλάτη
Υπάρχουν ορισμένα κλινικά συμπτώματα που είναι άτυπα για τον πόνο στην πλάτη που προκαλείται από εκφυλιστικές μεταβολές στη σπονδυλική στήλη ή στο μυοσκελετικό σύνδρομο. Αυτά τα σημάδια περιλαμβάνουν:
- την εμφάνιση του πόνου στην παιδική ηλικία και την εφηβεία.
- τραυματισμό στην πλάτη λίγο πριν την έναρξη του πόνου κάτω από την πλάτη.
- Πόνος στην πλάτη συνοδευόμενος από πυρετό ή σημάδια δηλητηρίασης.
- σπονδυλική στήλη;
- ορθό, κόλπος, και τα δύο πόδια, ο πόνος της ζώνης.
- Σύνδεση του πόνου κάτω από την πλάτη με φαγητό, αφόδευση, σεξουαλική επαφή, ούρηση.
- Η μη οικολογική παθολογία (αμηνόρροια, δυσμηνόρροια, κολπική εκκένωση), η οποία εμφανίστηκε στο φόντο του χαμηλότερου πόνου στην πλάτη.
- αυξημένος πόνος στην κάτω πλάτη σε οριζόντια θέση και μειώθηκε σε μια κατακόρυφη θέση (το σύμπτωμα του Razdolsky, χαρακτηριστικό μιας διαδικασίας όγκου στη σπονδυλική στήλη).
- αυξάνοντας σταθερά τον πόνο σε μία έως δύο εβδομάδες.
- Τα άκρα και η εμφάνιση παθολογικών αντανακλαστικών.
Μεθόδους εξέτασης
- Εξωτερική εξέταση και ψηλάφηση της οσφυϊκής περιοχής, ταυτοποίηση της σκολίωσης, της έντασης των μυών, του πόνου και των σημείων ενεργοποίησης.
- προσδιορισμός της εμβέλειας κίνησης στην οσφυϊκή σπονδυλική στήλη, περιοχές σπατάλης των μυών.
- εξέταση της νευρολογικής κατάστασης · Προσδιορισμός συμπτωμάτων έντασης (Lassegue, Wasserman, Neri). [Μελέτη του συμπτώματος του Wasserman: Η κάμψη του ποδιού στην άρθρωση του γόνατος σε έναν ασθενή σε μια επιρρεπή θέση προκαλεί πόνο στον μηρό. Μελέτη του συμπτώματος του Neri: Η αιχμηρή κάμψη του κεφαλιού στο στήθος ενός ασθενούς που βρίσκεται στην πλάτη του με ίσια πόδια προκαλεί οξύ πόνο στην κάτω πλάτη και κατά μήκος του ισχιακού νεύρου.
- Μελέτη της κατάστασης ευαισθησίας, της σφαίρας αντανακλαστικών, του μυϊκού τόνου, των φυτικών διαταραχών (διόγκωση, αλλαγές στο χρώμα, θερμοκρασία και υγρασία του δέρματος).
- Ακτινογραφία, υπολογιστή ή μαγνητική απεικόνιση συντονισμού της σπονδυλικής στήλης.
Η μαγνητική τομογραφία είναι ιδιαίτερα ενημερωτική
- υπερηχογράφημα εξέταση των πυελικών οργάνων ·
- Γυναικολογική εξέταση.
- Εάν είναι απαραίτητο, πραγματοποιούνται πρόσθετες μελέτες: εγκεφαλονωτιαίο υγρό, αίμα και ούρα, σιγμοειδοσκόπηση, κολονοσκόπηση, γαστροσκόπηση κ.λπ.
Θεραπεία
Οξεία χαμηλή πλάτη πόνου ή παροξυσμό των σπονδυλικών ή μυογγικών συνδρόμων
Αδιαφοροποίητη θεραπεία. Απαλή λειτουργία κινητήρα. Σε περίπτωση έντονου πόνου τις πρώτες ημέρες, ξεκουραζόταν το κρεβάτι και στη συνέχεια περπατώντας σε δεκανίκια για να ξεφορτωθεί τη σπονδυλική στήλη. Το κρεβάτι πρέπει να είναι δύσκολο και ένα ξύλινο σκάφος πρέπει να τοποθετηθεί κάτω από το στρώμα. Για τη ζεστασιά, συνιστώνται ένα μάλλινο σάλι, ένα ηλεκτρικό μαξιλάρι θέρμανσης και σακούλες θερμαινόμενης άμμου ή αλατιού. Οι αλοιφές έχουν ευεργετικό αποτέλεσμα: FINALGON, TIGER, CAPSIN, DICLOFENAC κ.λπ., καθώς και μουστάρδα και γύψο πιπέρι. Η υπεριώδη ακτινοβολία σε ερυθηματικές δόσεις, οι βδέλες (λαμβάνοντας υπόψη πιθανές αντενδείξεις) και συνιστάται άρδευση της οδυνηρής περιοχής με χλωριούχο αιθυλεστέρα.
Οι ηλεκτρικές διαδικασίες έχουν αναλγητικό αποτέλεσμα: διαδερμική ηλεκτροαλλγησία, ημιτονοειδή διαμορφωμένα ρεύματα, διαδυναμικά ρεύματα, ηλεκτροφόρηση με novocaine κλπ. Η χρήση της ρεφλεξολογίας (βελονισμός, θεραπεία με λέιζερ, καυτηρίαση) είναι αποτελεσματική. Novocaine Blockades, μασάζ πίεσης των σημείων ενεργοποίησης.
Η φαρμακευτική θεραπεία περιλαμβάνει αναλγητικά, ΜΣΑΦ. Τα ηρεμιστικά και/ή τα αντικαταθλιπτικά. Φάρμακα που μειώνουν την ένταση των μυών (μυϊκά χαλαρωτικά). Σε περίπτωση αρτηριακής υπότασης, η τιζανιδίνη θα πρέπει να συνταγογραφείται με μεγάλη προσοχή λόγω της υποτασίας της. Εάν υπάρχει υποψία για διόγκωση των ριζών της σπονδυλικής στήλης, συνταγογραφούνται διουρητικά.
Τα κύρια αναλγητικά φάρμακα είναι ΜΣΑΦ, τα οποία χρησιμοποιούνται συχνά ανεξέλεγκτα από ασθενείς όταν ο πόνος εντείνεται ή επαναλαμβάνεται. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μακροπρόθεσμη χρήση των ΜΣΑΦ και των αναλγητικών αυξάνει τον κίνδυνο επιπλοκών αυτού του τύπου θεραπείας. Επί του παρόντος, υπάρχει μεγάλη ποικιλία από NSAID. Για τους ασθενείς που πάσχουν από πόνο στη σπονδυλική στήλη, λόγω της διαθεσιμότητας, της αποτελεσματικότητας και της χαμηλότερης πιθανότητας των παρενεργειών (γαστρεντερική αιμορραγία, δυσπεψία), τα προτιμώμενα «μη επιλεκτικά» φάρμακα είναι diclofenac 100-150 mg/ημέρα. από το στόμα, ενδομυϊκά, ορθικά, τοπικά, ιβουπροφαίνη και κετοπροφαίνη από του στόματος 200 mg και τοπικά, και μεταξύ των "επιλεκτικών" - μελοξικόνων από του στόματος 7,5-15 mg/ημέρα, νυσυχαλίδης από του στόματος 200 mg/ημέρα.
Κατά τη θεραπεία με ΜΣΑΦ, μπορεί να εμφανιστούν παρενέργειες: ναυτία, έμετος, απώλεια όρεξης, πόνος στην επιγαστρική περιοχή. Πιθανή ελκεογόνο επίδραση. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να εμφανιστεί εξέλκωση και αιμορραγία στην γαστρεντερική οδό. Επιπλέον, σημειώνονται οι πονοκέφαλοι, η ζάλη, η υπνηλία και οι αλλεργικές αντιδράσεις (δερματικό εξάνθημα κ.λπ.). Η θεραπεία αντενδείκνυται για ελκώδεις διεργασίες στη γαστρεντερική οδό, την εγκυμοσύνη και τον θηλασμό. Για να αποφευχθεί και να μειωθεί τα δυσπεπτικά συμπτώματα, συνιστάται να λαμβάνετε ΜΣΑΦ κατά τη διάρκεια ή μετά τα γεύματα και να πίνουν γάλα. Επιπλέον, η λήψη ΜΣΑΦ όταν ο πόνος αυξάνεται μαζί με άλλα φάρμακα που ο ασθενής παίρνει για τη θεραπεία ταυτόχρονων ασθενειών, οδηγεί, όπως παρατηρείται στη μακροπρόθεσμη θεραπεία πολλών χρόνιων ασθενειών, σε μείωση της προσκόλλησης στη θεραπεία και ως εκ τούτου ανεπαρκή αποτελεσματικότητα της θεραπείας.
Ως εκ τούτου, οι σύγχρονες μέθοδοι συντηρητικής θεραπείας περιλαμβάνουν την υποχρεωτική χρήση φαρμάκων που έχουν χονδροπροστατευτικά, χοντρο -περιορίζοντας αποτελέσματα και έχουν καλύτερη θεραπευτική επίδραση από τα ΜΣΑΦ. Το φάρμακο Teraflex-Advance πληροί πλήρως αυτές τις απαιτήσεις, η οποία αποτελεί εναλλακτική λύση για τα ΜΣΑΦ για ήπιο έως μέτριο πόνο. Μία κάψουλα του φαρμάκου Teraflex-advance περιέχει 250 mg θειικής γλυκοζαμίνης, 200 mg θειικής χονδροϊτίνης και 100 mg ιβουπροφαίνης. Η θειική χονδροϊτίνη και η γλυκοζαμίνη συμμετέχουν στη βιοσύνθεση του συνδετικού ιστού, συμβάλλοντας στην πρόληψη των διεργασιών καταστροφής του χόνδρου και της διέγερσης της αναγέννησης των ιστών. Η ιβουπροφαίνη έχει αναλγητικά, αντιφλεγμονώδη και αντιπυρετικά αποτελέσματα. Ο μηχανισμός δράσης συμβαίνει λόγω του επιλεκτικού αποκλεισμού της κυκλοοξυγενάσης (COX τύπων 1 και 2), το κύριο ένζυμο στο μεταβολισμό του αραχιδονικού οξέος, που οδηγεί σε μείωση της σύνθεσης των προσταγλανδινών. Η παρουσία των ΜΣΑΦ στη σύνθεση του theraflex-advance του φαρμάκου συμβάλλει στην αύξηση του εύρους κίνησης στις αρθρώσεις και στη μείωση της ακαμψίας πρωινού των αρθρώσεων και της σπονδυλικής στήλης. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον R.J. Οι Tallarida et al., Η παρουσία γλυκοζαμίνης και ιβουπροφαίνης στο Theraflex-Advance παρέχει συνεργία σχετικά με την αναλγητική επίδραση του τελευταίου. Επιπλέον, η αναλγητική επίδραση του συνδυασμού γλυκοζαμίνης/ιβουπροφαίνης παρέχεται με 2,4 φορές χαμηλότερη δόση ιβουπροφαίνης.
Μετά την ανακούφιση από τον πόνο, είναι λογικό να μεταβείτε στη λήψη του φαρμάκου Teraflex, το οποίο περιέχει τα δραστικά συστατικά χονδροϊτίνη και γλυκοζαμίνη. Το Teraflex λαμβάνεται 1 κάψουλα 3 φορές την ημέρα. Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων εβδομάδων και 1 κάψουλας 2 φορές την ημέρα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ασθενών που λαμβάνουν Theraflex βιώνουν θετική δυναμική με τη μορφή ανακούφισης του πόνου και μείωση των νευρολογικών συμπτωμάτων. Το φάρμακο ήταν καλά ανεκτό από ασθενείς, δεν σημειώθηκαν αλλεργικές εκδηλώσεις. Η χρήση του Teraflex για εκφυλιστικές ασθένειες της σπονδυλικής στήλης είναι ορθολογική, ειδικά σε νεαρούς ασθενείς, τόσο σε συνδυασμό με ΜΣΑΦ όσο και ως μονοθεραπεία. Σε συνδυασμό με τα ΜΣΑΦ, το αναλγητικό αποτέλεσμα εμφανίζεται 2 φορές ταχύτερα και η ανάγκη για θεραπευτικές δόσεις των ΜΣΑΦ μειώνεται προοδευτικά.
Στην κλινική πρακτική, για τις βλάβες του περιφερικού νευρικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με τη σπονδυλική οστεοχονδρία, οι βιταμίνες Β, οι οποίες έχουν νευροτροπικό αποτέλεσμα, χρησιμοποιούνται ευρέως. Παραδοσιακά, χρησιμοποιείται η μέθοδος εναλλακτικά βιταμινών Β1, Β6 και Β12, 1-2 ml το καθένα, χρησιμοποιείται. Ενδομυϊκά με καθημερινή εναλλαγή. Η πορεία της θεραπείας είναι 2-4 εβδομάδες. Τα μειονεκτήματα αυτής της μεθόδου περιλαμβάνουν τη χρήση μικρών δόσεων φαρμάκων, οι οποίες μειώνουν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας και την ανάγκη για συχνές ενέσεις.
Για τη διδασκαλία ριζοπάθειας, χρησιμοποιείται θεραπεία πρόσφυσης: πρόσφυση (συμπεριλαμβανομένης της υποβρύχιας) σε νευρολογικό νοσοκομείο. Για το μυοσκελετικό σύνδρομο, μετά από τοπική θεραπεία (αποκλεισμός novocaine, άρδευση με χλωριούχο αιθυλεστέρα, αναισθητικά αλοιφές), εφαρμόζεται μια καυτή συμπίεση στους μύες για αρκετά λεπτά.
Χρόνιος οσφυϊκός πόνος της σπονδυλογονικής ή μυογονικής προέλευσης
Σε περίπτωση κήπου δίσκου, συνιστάται:
- φορώντας ένα άκαμπτο κορσέ σαν μια "ζώνη βάρους".
- αποφεύγοντας τις ξαφνικές κινήσεις και την κάμψη, τον περιορισμό της σωματικής δραστηριότητας.
- Φυσική θεραπεία για τη δημιουργία κορσέτ μυών και την αποκατάσταση της κινητικότητας των μυών.
- μασάζ;
- Novocaine Blockades;
- ρεφλεξολογία;
- Φυσιοθεραπεία: υπερηχογράφημα, θεραπεία με λέιζερ, θερμική θεραπεία.
- Η ενδομυϊκή θεραπεία βιταμινών (Β1, Β6, Β12), πολυβιταμίνες με συμπληρώματα ορυκτών.
- Για παροξυσμικό πόνο, η καρβαμαζεπίνη συνταγογραφείται.
Μη θεραπείες
Παρά τη διαθεσιμότητα αποτελεσματικών μέσων συντηρητικής θεραπείας, την ύπαρξη δεκάδων τεχνικών, ορισμένοι ασθενείς απαιτούν χειρουργική θεραπεία.
Οι ενδείξεις για χειρουργική θεραπεία χωρίζονται σε σχετική και απόλυτη. Η απόλυτη ένδειξη για τη χειρουργική θεραπεία είναι η ανάπτυξη του ουραίου συνδρόμου, η παρουσία ενός απομονωμένου φυλακισμένου μεσοσπονδύλου δίσκου, του σοβαρού συνδρόμου ριζικού πόνου που δεν μειώνεται παρά τη θεραπεία. Η ανάπτυξη της ριζυλιωεϊσιμίας απαιτεί επίσης χειρουργική επέμβαση έκτακτης ανάγκης, ωστόσο, μετά τις πρώτες 12-24 ώρες, οι ενδείξεις για χειρουργική επέμβαση σε τέτοιες περιπτώσεις καθίστανται σχετικές, πρώτον, λόγω του σχηματισμού μη αναστρέψιμων αλλαγών στις ρίζες και, δεύτερον, διότι στις περισσότερες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια των μέτρων θεραπείας και αποκατάστασης, οι παλινδρομήσεις των διαδικασιών εντός περίπου 6 μηνών. Οι ίδιες περιόδους παλινδρόμησης παρατηρούνται με καθυστερημένες λειτουργίες.
Οι σχετικές ενδείξεις περιλαμβάνουν την αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας και της υποτροπιάζουσας ισχιαλγίας. Η συντηρητική θεραπεία δεν πρέπει να υπερβαίνει τη διάρκεια 3 μηνών. Και διαρκούν τουλάχιστον 6 εβδομάδες. Θεωρείται ότι μια χειρουργική προσέγγιση σε περιπτώσεις οξείας ριζικής συνδρόμου και η αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας δικαιολογείται εντός των πρώτων 3 μηνών. Μετά την έναρξη του πόνου για την πρόληψη χρόνιων παθολογικών αλλαγών στη ρίζα. Μια σχετική ένδειξη είναι περιπτώσεις εξαιρετικά σοβαρού συνδρόμου πόνου, όταν το συστατικό του πόνου αντικαθίσταται από αύξηση του νευρολογικού ελλείμματος.
Μεταξύ των φυσιοθεραπευτικών διαδικασιών, η ηλεκτροφόρηση με το πρωτεολυτικό ένζυμο caripazim χρησιμοποιείται προς το παρόν ευρέως.
Είναι γνωστό ότι η θεραπευτική σωματική άσκηση και το μασάζ αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της σύνθετης θεραπείας ασθενών με βλάβες της σπονδυλικής στήλης. Η θεραπευτική γυμναστική επιδιώκει τους στόχους της γενικής ενίσχυσης του σώματος, την αύξηση της αποτελεσματικότητας, τη βελτίωση του συντονισμού των κινήσεων και την αύξηση της φυσικής κατάστασης. Σε αυτή την περίπτωση, οι ειδικές ασκήσεις αποσκοπούν στην αποκατάσταση ορισμένων κινητικών λειτουργιών.